Η πολυκατοικία και η μονοκατοικία..

Φτιάξαμε σπίτια τόσο κοντά το ένα με το άλλο που θα περίμενε κανείς, πως οι άνθρωποι θα ήταν πράγματι ΚΟΝΤΑ..

κι όμως, φαίνεται οτι δέν ισχύει κάτι τέτοιο..

οι πολυκατοικίες, είναι το ένα κουτάκι πάνω στο άλλο και δίπλα στο άλλο..
σαν μελίσσι..

κι όμως οι άνθρωποι, αποξενώθηκαν τόσο πολύ, που τείνω να πιστέψω οτι δέν αντέχουμε τόσο τον γείτονα μιά και είμαστε τόσο διαφορετικοί στο τρόπο, στην σκέψη, στην συμπεριφορά..

τείνω να πιστέψω ακόμη, οτι νοιώσαμε να μας "κλέβουν" την ιδιωτικότητά μας και όλα μας οδήγησαν στην αποξένωση..

όσο οι μονοκατοικίες είχαν την αυλή τους και τα παιδιά μας είχαν τον χώρο τους, τόσο πιό ανοικτή ήταν η πόρτα μας, μέσα κι έξω..

μάλλον χρειαζόμαστε ζωτικό χώρο για να αναπτυχθούμε σωστά..
αυτόν μας κλέψανε οι πολυκατοικίες..

άλλο να επιλέγεις σε ποιόν θα ανοίξεις την πόρτα σου κι άλλο να ανταμώνεις με κάποιον άγνωστο -ο οποίος φέρει τον τίτλο του γείτονα- σε μιά είσοδο πολυκατοικίας, διαπιστώνοντας πως μόλις έχασες την ιδιωτικότητά σου και τον ζωτικό σου χώρο..

αν σου τύχει κάποτε να περάσεις απο κάποια παραγκούπολη που κατοικούν τσιγγάνοι, θα καταλάβεις την τι εννοώ φίλε/η αναγνώστη/ρια..

καθένας στον μικρόκοσμό του με την μουσική στο τέρμα και τα παιδιά ελεύθερα να τριγυρνούν στις γειτονιές..

μα μην πάμε μακριά..
ζώ σε μιά επαρχιακή πόλη -πρίν λίγα χρόνια, χωριό- που οι γερόντοι έβγαιναν τα απογεύματα στα πεζοδρόμια με τις καρέκλες τους και χάζευαν τους περαστικούς, μιλούσαν με τον γείτονα και συζητούσαν μεταξύ τους..

φωτό απο εδώ  μην χαίρεστε, στην Κίνα είναι..

σήμερα, γέμισε πολυκατοικίες και ποιός να πρωτοβγάλει στο ίδιο πεζοδρόμιο την καρέκλα του να απολαύσει την περατζάδα;

και πάλι μην χαίρεστε.. στην Αθήνα είναι.. φωτό απο εδώ

αν το κάνουν όλοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας, θα γίνει το πεζοδρόμιο σαν θερινό σινεμά..
γι αυτό, κανείς πιά δέν βγαίνει στο πεζοδρόμιο να κάτσει..
όλοι μέσα μένουν..
στον κόσμο τους..

χάθηκαν πολλά..
δέν ξέρω αν θα τα ξανακερδίσουμε κάποτε..

storyteller