ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ
............
αυτή είναι η κάρτα μου για στέγη, ντουλάπα, κουζίνα..

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Η πολυκατοικία και η μονοκατοικία..

Φτιάξαμε σπίτια τόσο κοντά το ένα με το άλλο που θα περίμενε κανείς, πως οι άνθρωποι θα ήταν πράγματι ΚΟΝΤΑ..

κι όμως, φαίνεται οτι δέν ισχύει κάτι τέτοιο..

οι πολυκατοικίες, είναι το ένα κουτάκι πάνω στο άλλο και δίπλα στο άλλο..
σαν μελίσσι..

κι όμως οι άνθρωποι, αποξενώθηκαν τόσο πολύ, που τείνω να πιστέψω οτι δέν αντέχουμε τόσο τον γείτονα μιά και είμαστε τόσο διαφορετικοί στο τρόπο, στην σκέψη, στην συμπεριφορά..

τείνω να πιστέψω ακόμη, οτι νοιώσαμε να μας "κλέβουν" την ιδιωτικότητά μας και όλα μας οδήγησαν στην αποξένωση..

όσο οι μονοκατοικίες είχαν την αυλή τους και τα παιδιά μας είχαν τον χώρο τους, τόσο πιό ανοικτή ήταν η πόρτα μας, μέσα κι έξω..

μάλλον χρειαζόμαστε ζωτικό χώρο για να αναπτυχθούμε σωστά..
αυτόν μας κλέψανε οι πολυκατοικίες..

άλλο να επιλέγεις σε ποιόν θα ανοίξεις την πόρτα σου κι άλλο να ανταμώνεις με κάποιον άγνωστο -ο οποίος φέρει τον τίτλο του γείτονα- σε μιά είσοδο πολυκατοικίας, διαπιστώνοντας πως μόλις έχασες την ιδιωτικότητά σου και τον ζωτικό σου χώρο..

αν σου τύχει κάποτε να περάσεις απο κάποια παραγκούπολη που κατοικούν τσιγγάνοι, θα καταλάβεις την τι εννοώ φίλε/η αναγνώστη/ρια..

καθένας στον μικρόκοσμό του με την μουσική στο τέρμα και τα παιδιά ελεύθερα να τριγυρνούν στις γειτονιές..

μα μην πάμε μακριά..
ζώ σε μιά επαρχιακή πόλη -πρίν λίγα χρόνια, χωριό- που οι γερόντοι έβγαιναν τα απογεύματα στα πεζοδρόμια με τις καρέκλες τους και χάζευαν τους περαστικούς, μιλούσαν με τον γείτονα και συζητούσαν μεταξύ τους..
φωτό απο εδώ  μην χαίρεστε, στην Κίνα είναι..

σήμερα, γέμισε πολυκατοικίες και ποιός να πρωτοβγάλει στο ίδιο πεζοδρόμιο την καρέκλα του να απολαύσει την περατζάδα;
και πάλι μην χαίρεστε.. στην Αθήνα είναι.. φωτό απο εδώ

αν το κάνουν όλοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας, θα γίνει το πεζοδρόμιο σαν θερινό σινεμά..
γι αυτό, κανείς πιά δέν βγαίνει στο πεζοδρόμιο να κάτσει..
όλοι μέσα μένουν..
στον κόσμο τους..

χάθηκαν πολλά..
δέν ξέρω αν θα τα ξανακερδίσουμε κάποτε..







storyteller

38 σχόλια:

ELENI είπε...

ΠΟΣΟ ...ΔΙΚΙΟΟΟΟΟΟΟΟ ΕΧΕΙΣ!! ΓΙ ΑΥΤΟ Κ ΕΓΩ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΝΑ ΠΑΩ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ . ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΙΟ!!! ΦΙΛΑΚΙΑ ΣΤΟ ΓΥΝΑΙΚΑΚΙ ΣΟΥ!!!!

D.Angel είπε...

Δεν νομίζω ότι θα το ξανακερδίσουμε ποτέ! Είναι τόσο θλιβερό!
Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα τρελέ!

zeidoron dtsoukas είπε...

Αγαπητέ Τάσο είχα την τύχη να ζω μέχρι τα 18 μου σε γειτονιά με μονοκατοικίες και αλάνα στη μέση με πηγάδι,στην πατρίδα μου στο Αγρίνιο τις δεκαετίες 60 κι 70.
Μετά μας έφαγε η πρωτεύουσα!
Ξέρεις πως νοσταλγώ εκείνες τις εικόνες που δυστυχώς χάθηκαν κι από πολλές πόλεις της επαρχίας;
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα!

Ευρύνοος είπε...

Ελένη

βλέπω μία απελπισία ή κάνω λάθος;
:-)

μην απελπίζεσαι..
όλοι το ίδιο θέλουμε..
να φύγουμεεεεεεεεεεεεεεε

καλησπέρα :)

Ευρύνοος είπε...

Αγγελική

συνήθως ότι χάνουμε δέν το ξανακερδίζουμε..

καλή εβδομάδα, ασπασμοί :)

Ευρύνοος είπε...

Ζείδωρον

φίλε Δημήτριε, ευτυχώς έζησα στην πόλη μέχρι τα 13 μου..
μετά έμεινα για 30 έτη στην εξοχή και τα τελευταία 2 δυστυχώς σε κωμόπολη..
ευελπιστώ να ξαναφύγω εξοχικότερα..

και μάλιστα εδώ, στο Μαρκόπουλο, μέχρι πρίν λίγα χρόνια, έβγαιναν στα πεζοδρόμια στις γειτονιές με τις καρεκλίτσες τους και καθόντουσταν τα απογεύματα..
τώρα πιά, όχι..

καλό βράδυ σε σένα και καλή εβδομάδα :)

Menia είπε...

τελευταία μετακόμισα στη πόλη μου από ένα τέτοιο μεγάλο χωριό. Η αλήθεια είναι πως πήγα εκεί γιατί σκέφτηκα ότι είχε ησυχία, ήταν πιο ανθρώπινα τα πράγματα. Οκ η ησυχία. Αλλά τα πιο ανθρώπινα εγώ δεν τα είδα. Αντιθέτως ήμουν το στίγμα ως χωρισμένη, με τους ανθρώπους να κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες για να δουν τι κάνω (και γενικά τι κάνει ο γείτονας), και γυρνούσαν τις πλάτες τους σε ότι συνέβαινε σπίτι τους. Η χαρά της κλειδαρότρυπας.

Δεν το μετάνιωσα που γύρισα στη πόλη. Θα πεις, δεν ξέρω ποιος μένει δίπλα μου. Από το να λένε όμως πράγματα πίσω από τη πλάτη μου (που θα τα μάθω κάποια στιγμή), το προτιμώ.

Θυμάμαι και γω τις εποχές που οι πόρτες ήταν ανοιχτές, όχι μόνο στα χωριά. Θυμάμαι και γω τις εποχές που τα πράγματα ήταν πιο αληθινά. Δυστυχώς όμως ήταν μόνο αναμνήσεις.

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Δεν έζησα ποτέ τις γειτονιές, αυτές με τις ανοιχτές αυλές και τις ανοιχτές καρδιές. Η ζωή στην πόλη είναι, ο καθένας για τον εαυτό του και κατά βάθος είναι λογικό, ειδικά στις μέρες μας.... Εδώ που ήρθα, τα καλοκαίρια περνάει ο κόσμος από το δρόμο και στέκεται στις αυλές για ψιλοκουβέντα και καλησπερίσματα. Τα παιδιά ξεχύνονται στους δρόμους να παίξουν μπάλα, να κάνουν ποδήλατο και μετά πηγαίνουν στα πλατάνια να κάτσουν και να ξεκουραστούν και όταν βραδιάσει θα ανέβουν μέχρι τον Άι Γιώργη για να ψήσουν και να πιούν αναψυκτικά...... και εγώ, παραφωνία σε αυτό το περιβάλλον, πασχίζω να εγκληματιστώ και να ταιριάξω......
Ειλικρινά δεν είναι εύκολο για μένα, αυτό που για όλους αυτούς είναι δεδομένο....
Την καλησπέρα μου!!!
Υ.Γ. Τελικά κατέβηκα στην Αθήνα, αλλά το πρόγραμμα ήταν πολύ φορτωμένο και δεν πρόλαβα, πάλι. Η έκθεση, αφορούσε τα φωτοβολταϊκά και ήταν στο MEC της Παιανίας. Φάγαμε σχεδόν όλη την ημέρα μας εκεί για να βρούμε συνεργασίες και να ενημερωθούμε και την άλλη μέρα φύγαμε κατευθείαν για Δράμα. Πολύ θα ήθελα να έβρισκα το χρόνο, αλλά τις περισσότερες φορές είναι περιορισμένος. Να δεις που τελικά θα γίνει απρόοπτα, αλλά πότε;;

Thalassenia είπε...

Αλλάζουν οι εποχές και μάλιστα ανεπιστρεπτί.
..τα πεζοδρόμια μετρημένα στο ένα χέρι σε κάποιες γειτονιές. Όταν φύγει αυτή η ηλικία, θα τελειώσουν οριστικά.
Καλό βράδυ.

nikos είπε...

Πολυκατοικία= ξένοι μεταξύ ξένων, άστα φίλε μου...... και που είσαι ακόμη...
Την καλημέρα μου!!!!!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Θα ήθελα ένα σπίτι μικρό ίσα να χωράει τις αναμνήσεις μου εκεί πίσω στο νησί, που δεν γεννήθηκα αλλά αγάπησα..

εργδημεργ είπε...

Οικοδεσπότη, έχεις πάει στην Κίνα;

Εγω έχω πάει! Ξενοδοχείο Crown Plaza στο κέντρο του Πεκίνου (δίπλα στην εκκλησία, διότι υπάρχουν ...επτα απο δαύτα σ' όλο το Πεκίνο), και δίπλα απ' αυτο, κι ανάμεσα σε τουλάχιστον δεκαόροφες πολυκατοικίες στην υπόλοιπη πόλη, μία παλια κινέζικη γειτονια.
Με σπιτάκια με αυλες, με κληματαριες, με κατοίκους με ποδήλατα, με ταβερνάκια... κάτι σαν την Πλάκα του 1950!

Έλα, όμως, που οι Αρχες θέλουν να χτίσουν κι εκει "αναπτυξιακα" κτίρια! Η γη έγινε ακριβη...

white είπε...

Καλημέρα Ευρύνοε.

Πόσο δίκιο έχεις...
Μεγάλωσα σε μονοκατοικίες, και έζησα για 4 χρόνια στην επαρχία.
Οι αναμνήσεις που ελκύω από αυτά τα χρόνια, είναι κάτι παραπάνω από γλυκές... είναι η δύναμή μου, σ'αυτή τη ζωή και θα παλέψω να επαναφέρω στην πραγματικότητά των παιδιών μου την αντίστοιχη εμπειρία.
Στις μονοκατοκίες υπήρχε σεβασμός. Σεβασμός και κατανόηση. Υπήρχε και υπάρχει ανθρωπιά. Είναι ο ζωτικός μας χώρος, όπως πολύ σωστά είπες. Είναι η φωλιά μας. Και όχι οι πολυκατοικίες και τα ''κουτάκια'' τους, δεν είναι φωλιά. Είναι κελιά.Και αν εμείς σας ενήλικες επιλέγουμε αυτή τη ζωή τα παιδιά μας που είναι φτιαγμένα να σκαρφαλώνουν, να μυρίζουν, να δοκιμάζουν δεν το επέλεξαν. Δεν είναι τυχαίο νομίζω που τα παιδιά γίνονται ολοένα πιο νευρικά και χαριτολογώντας πάντα, λέμε μεταξύ μας ''κοίτα το, σαν θηρίο στο κλουβί κάνει''. Ναι, είναι μέσα στα κλουβιά, αναγκασμένα να γαλουχηθούν στους ήχους των υδραυλικών, της τηλεόρασης, των αυτοκινήτων.
Αισιόδοξα σκεπτόμενη πάντα, πιστεύω και ξέρω πως θα καταφέφρουμε να επαναφέρουμε την φυσικότητα στην ζωή μας, ακόμα κι αν μας κοστίσει...

Maria Tzirita είπε...

Και τι να γίνει Τάσο μου; Αφού δε χωράμε...
Καλημέρες!

next_day είπε...

καλέ μου πόσο δίκιο έχεις..
όμως δεν πιστεύω ότι έχουν χαθεί όλα...
τουλάχιστον όπου μπορούμε, πρέπει να κρατάμε την πόρτα μας ανοιχτή...
εμείς στο χωριό, ακόμα αφήνουμε το κλειδί έξω απο την πόρτα.....
και ακόμα και όταν φύγουν οι γονείς μου απο την ζωή, εγώ θα συνεχίσω να το κάνω!
Καλημέρες!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ παρομοιάζω τις πολυκατοικίες με περιστερώνες. Βλέπω το σήριαλ "πολυκατοικία" και λέω πόσο καθόλου στην οικειότητα δεν μοιάζει η δική μου η πολυκατοικία, ούτε και η προηγούμενη μου, ούτε και καμιά απ'όσες ξέρω. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο. Πιστεύω αυτό που λες, ότι χάσαμε τον ζωτικό μας χώρο, μας έπνιξε και νιώθουμε να ασφυκτιούμε ο ένας στιβαγμένος πάνω στον άλλον, τόσο στριμωχτά με τον διπλανό. Αναζητώντας,λοιπόν, την ιδιωτικότητα και την ηρεμία καταλήξαμε στην απομόνωση και την αλλοτρίωση. Άσε που κι ο ελεύθερος χρόνος για σχέσεις είναι πολύ περιορισμένος. Απλά είναι ενθαρρυντικό ότι πολλοί πλέον το αντιλαμβάνονται, τους προβληματίζει κι έχουν τη διάθεση να χαρίσουν ένα ζεστό και αυθόρμητο χαμόγελο στον απέναντι, αντί να βγαίνουν σκυθρωποί και αγέλαστοι να απλώσουν την μπουγάδα.

Βάσσια είπε...

Δεν έχω ζήσει μέχρι σήμερα σε πολυκατοικία, και ούτε θα το ήθελα.

Αλλά, δεν φταίνε μόνο τα κτίρια για τη μοναξιά φίλε μου.

Καλό σου βράδυ
φιλιά
:-)

Ευρύνοος είπε...

Μ.

έχουν και τα χωριά τις παραξενιές τους..

όμως η πόλη, είναι απρόσωπη..
τουλάχιστον στο χωριό, ξέρεις ποιός σε βλέπει πίσω απο την κουρτίνα που κινείται..
και ποτέ δέν ξέρεις αν λένε πράγματα πίσω απο την πλάτη σου και στην πόλη..

καλησπέρα..

Ευρύνοος είπε...

Σταυρούλα

δυστυχώς έτσι μας έμαθαν..ανταγωνισμός παντού..
ακόμη κι αν ξεκινάει μία προσπάθεια ομαδικά, όλοι θέλουν να είναι πρώτοι μεταξύ ίσων (έστω κι αν δέν είναι ίσοι)..

πάντως ακούγεται ανθρώπινη πόλη εκεί που μένεις..
μακάρι να είναι έτσι..

ήρθατε στο M.E.C?
και είχε για φωτοβολταϊκά?
κρίμα και ήθελα να το δώ..
έστω κι εκεί θα τα λέγαμε λίγο..
είμαι πολύ κοντά απο εκεί, κανα 20λεπτο..

άλλη φορά..

καλησπέρα..

Ευρύνοος είπε...

Θαλασσένια

έτσι..
μα δέν μπορούμε λίγοι τρελοί-ρομαντικοί, να γυρίσουμε το χρόνο πίσω;

καλησπέρα..

Ευρύνοος είπε...

Νίκο

άσε ρε φίλε..
το ζούμε..
ακόμη και τόσο κοντά που είμαστε, μην σου πώ οτι λιγότερο βλεπόμαστε..

καλησπέρα :)

Ευρύνοος είπε...

Γιαγιά Αντιγόνη

αχ κι εγώ δέν λέγεται πόσο θα ήθελα μιά καλύβα σε ένα βουνό..
μπορεί να έχουμε διαφορετικούς προορισμούς, αλλά η ηρεμία είναι που μετράει ε;

καλησπέρα..

Ευρύνοος είπε...

εργδημεργ

δέν έχω βγεί απο την χώρα ποτέ..

(όχι, δέν μου το έχουν απαγορέψει)χαχαχα

Πλάκα του "50 ε;
φαντάζομαι..

πόσο θα αντέξουν κι αυτοί;
φαντάστηκες ποτέ, μετά απο 20-30 χρόνια πώς θα είναι διαμορφωμένα τα εδάφη σε σχέση με το σήμερα;
οι πόλεις θα έχουν καταλάβει μέγιστο μέρος της Φύσης..

ίσως να φέρνουν οξυγόνο απο άλλους πλανήτες μέχρι τότε λόγω έλλειψης..

καλησπέρα..

Ευρύνοος είπε...

white

όποιος έχει αναμνήσεις απο επαρχία ή έστω εξοχή, τις κουβαλάει με λύπη όσο μένει στο άστυ..

θυμήθηκα ένα βιντεάκι που είχα φτιάξει πρίν καιρό..
http://www.youtube.com/watch?v=AurCNebePio

τα παιδιά πρέπει να σκεφτόμαστε και να στοχεύουμε σε καλύτερες συνθήκες..

καλησπέρα σου..

Ευρύνοος είπε...

Μαρία

καλησπέρα..

όλοι οι καλοί χωράνε έλεγε η μάνα μου..!

αυτό δέν σημαίνει οτι πρέπει να μένουν απο πάνω μου και απο κάτω μου..

μπορούν να μένουν δίπλα μου και γύρω μου!!

και τότε πάλι θα χωράνε..

καλησπέρα :)

Ευρύνοος είπε...

next_day

καλό είναι να πιστεύεις οτι δέν έχουν χαθεί όλα..

μπορεί να έχεις και δίκιο..

μακάρι να είχα κι εγώ χωριό και να την έκανα με τρέλααααα!!

καλησπέρες :)

Ευρύνοος είπε...

Χρωματιστή

έτσι ακριβώς!
κι αν δείς ένα ντοκυμαντέρ που λέγεται Baracca, τότε θα δείς απίστευτα πράγματα..!

κοίτα εδώ..!

http://otrelostouxwriou.blogspot.com/2009/02/blog-post_18.html

πρίν δύο χρόνια σχεδόν..
μερικά πράγματα δέν αλλάζουν ποτέ!
χαχα
έτσι είμαι κι εγώ..

δές και θα καταλάβεις..

καλησπέρα :)

Ευρύνοος είπε...

Βάσσια

ναι..
είναι κι αυτό..
όπως είπα πρίν, φταίει ο ανταγωνισμός..
μα μόνοι μας δημιουργούμε προβλήματα..

και μετά παραπονιόμαστε που είμαστε μόνοι..

σου εύχομαι να μην ζήσεις σε πολυκατοικία ποτέ..

καλό βράδυ και ασπασμοί
:-)

Phivos Nicolaides είπε...

Ένα περίπου, όπως, τα λες! Καλό σου βράδυ.

Ευρύνοος είπε...

Φοίβο

περίπου έτσι ε;

ίσως και λίγο περισσότερο..

καλό βράδυ :)

Greek Rose είπε...

Μεγάλωσα σε μονοκατοικία και ξέρω την διαφορά.
Έχει τύχει να μείνω σε μικρή πολυκατοικία με 8 διαμερίσματα και πέρασα καλά επειδή είχαμε γνωριστεί μεταξύ μας και περνούσαμε τις χειμωνιάτικες νύχτες κάνοντας παρέα μεταξύ μας σαν μια γειτονιά.
Σαν παιδί που μεγάλωσε σε μονοκατοικία δεν μπορώ να εγκλιματιστώ στην φυλακή μιας πολυκατοικίας,ειλικρινά.
Καλησπέρα Ευρύνοε:)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ειχα την τυχη να μεγαλωσω σε γειτονια με μονοκατοικια...
να παιζω στην αυλη μας και στην γειτονια...
τωρα δεν υπαρχει αυτο...
δεν βλεπω παιδια στις γειτονιες...
δεν βλεπω καν αλανες που μπορουν να παιξουν...

εκεινο ομως που με στεναχωρει περισσοτερο ξερεις ποιο ειναι τρελε μου...;
που συναντω τους "γειτονες" της πολυκατοικιας μας στην εισοδο τους λεω καλημερα και δεν μου απαντουν...
βρε μια καλημερα ειναι αυτη...
πες την κι ας πεσει χαμω που λεει και το τραγουδι...
αν δεν ειναι αυτο αποξενωση τοτε τι ειναι;;;

φιλια σου τρελε μου!

Ευρύνοος είπε...

Greek Rose

μεγάλες διαφορές όσο μεγαλώνουν οι όροφοι..

ποιός μπορεί;

καλό βράδυ :)

Ευρύνοος είπε...

ΝΑΪΑΔΑ

δυστυχώς χάνονται όλα τούτα με το τσιμέντο..

η αποξένωση είναι ..στην διπλανή πόρτα..

ασπασμοί :)

zoyzoy είπε...

Δεν ξέρω άν φταίει η ...οικία το βέβαιον είναι ότι φταίει η τεχνολογία.
Χαίρομαι όταν περνώ από γειτονιές και βλέπω παιδιά να παίζουν ομαδικά παιχνίδια και από άλλες που καθένα στην πόρτα του με το λαπιτόπ ή με παρέα.
Το χειρότερο άλλα που ούτε καν βγαίνουν απ'το δωμάτιο ποιός φταίει σ'αυτή την περίπτωση??
Και σου μιλάω για το νησί όχι την πρωτεύουσα!

Καλή σου μέρα με θαλασσινά!!

Ευρύνοος είπε...

Βρε zoyzoy μην μαρτυράς τα φύλλα..
:)

σιγά σιγά τα λένε αυτά..

η τηλεόραση έκλεισε τον κόσμο στα σπίτια και έπαψαν να συζητούν και να σκέφτονται..
βέβαια η μετάδοση της πληροφορίας έγινε ταχύτερη αλλά με αυτήν έγινε και ταχύτερη η κατεύθυνση συνειδήσεων..

καλημέρα σου :)

KitsosMitsos είπε...

Βρισκόμαστε. Όταν συμβεί κανένα ατύχημα, σεισμός, διακοπή ρεύματος, γενική συνέλευση κτλ. Αν και συνήθως εκεί βρισκόμαστε για να τσακωθούμε ;-)

Ευρύνοος είπε...

KitsosMitsos

καλώς σε..

ναι, σε αυτά, πάντα βρισκόμαστε..
τότε καταλαβαίνουμε οτι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο..
ακόμη και για τις πληρωμές (γενικές συνελεύσεις)..

καλημέρα :)

Blog Widget by LinkWithin