Πανσέληνος νύχτα (χθές)

Εφτασα στον ά-γνωστο ναό της Αθηνάς..

μαζί ήταν 6 ακόμη..
σύνολον 7..

καθίσαμε στις πέτρες..
απίστευτο να είσαι στο Πόρτο, Αύγουστο με Πανσέληνο και σε απόσταση 500 μέτρων να μην υπάρχει ψυχή.. και όλα αυτά ακριβώς δίπλα στην θάλασσα..

Εκείνη είχε παρέα..
την Αφροδίτη..
έλαμπαν και οι δυό τους..
με καλούσαν να τις τιμήσω..

πρώτα όμως πόζαραν για μένα..
κι εγώ πήρα την Στιγμή..

(ο μελωδός, τραγουδούσε..)

περπάτησα πάνω στην Σελήνη..
για μιά στιγμή..
για μιά αιωνιότητα..
μετά επέστρεψα να κοιτάξω γύρω μου..

και είδα..
την ομορφιά..έριχνε το ασημένιο φώς της πάνω μου και πάνω στην θάλασσα..κι όταν τέλειωσα με την αποτύπωση της ομορφιάς, τότε..
τότε, ήρθε η ώρα να τις Τιμήσω..
τα μπουκάλια με το κρασί που έφερνα μαζί μου, δέν ήταν όλα για την παρέα..
καθώς και τα αρωματικά λιβάνια και άλλα ορυκτά..

έβγαλα το πήλινο σκεύος..
απόθεσα δυό καρβουνάκια προσεκτικά..
πάνω τους όλα τα αρωματικά..
τα άναψα.. η σκέψη μου ήταν σε Κείνη..
εισέπνεα τους καπνούς..
όλα άρχισαν να αλλάζουν..
τίποτα δέν ήταν ίδιο με πρίν..
η σύνδεση τα μορφοποιούσε, τα συγκέντρωνε, τα σκόρπιζε..
τα χρωμάτιζε..

σηκώθηκα..
πήρα το μπουκάλι..
με σταθερά βήματα, περπάτησα ως την ακρογιαλιά..
στην δια-δρομή, κερνούσα το χώμα, τα βράχια, με κρασί..
όταν έφτασα στην άκρη, κέρασα την θάλασσα..
αυτή ήταν η προσφορά μου για απόψε..
τρείς γουλιές μοιραστήκαμε..
μιά εγώ, μιά η θάλασσα..
μιά εγώ, μιά η θάλασσα..
μιά εγώ, μιά η θάλασσα..
κάθε που ρουφούσα το κρασί σήκωνα το βλέμμα στην Σελήνη..
εξακολουθούσε να με κοι-τάζει..

μετά πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής..

"Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ.."

υγ: οι φωτογραφίες είναι δικές μου (πρωτότυπο ε;)