πόσο με γεμίζει το να σου κρατώ το χέρι σφιχτά και να χαιδεύω τα μαλλιά σου..
παιδί γίνομαι στην θέα του κορμιού σου..
γίνεται θερινό σινεμά..
τα μαλλιά σου κισσοί που τυλίγουν τις μάντρες του..
ταινίες που αγάπησα τα μάτια σου..
κι εγώ, ροκανίζοντας το τελευταίο πόπ κόρν, τσαλακώνω το παρελθόν μου μέσα στην αδειανή σακούλα και το πετάω στα σκουπίδια..
σστ!
το έργο αρχίζει πάλι και δεν θέλω να το χάσω..
............ 
αυτή είναι η κάρτα μου για στέγη, ντουλάπα, κουζίνα..
Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.png)
.jpg)
2 σχόλια:
ξερεις οτι μου αρεσει αυτο το ποιημα;
Αν ναι, κανεις λαθος, δεν μου αρεσει απλως.
Μου δημιουργει εικονες.
Ε, και μεταξυ μας(ποιος 8α το δει αλλωστε χαχαχα) ειπα καλα τι παρομοιωσεις κανει ο ανθρωπος!!!
Μπραβο σου βρε...ανθρωπε...
Αυτό μου ήρθε μια βραδιά..
γράφτηκε για κάποια..
απο μένα..
Δημοσίευση σχολίου