Οι ασκητές..

σχώρα με μάνα μου,
 ασκήτεψα στα δάση με τις βελανιδιές,
 πλάι στα αρχαία χαλάσματα και στων ποταμιών τις άκρες..
στην πέτρα ασκήτεψα μάνα μου, που την ελούζει ο ήλιος..
στην θάλασσα την αλμυρή,
 που τρώει σαν σαράκι, τα σκαριά που ξεχάστηκαν στο κορμί της..

εκεί ασκήτεψα..
 και στις ράχες των βουνών παρέα με τ'αγρίμια..
στα σύννεφα ασκήτεψα μάνα μου, που γιομάτα με την βροχούλα,
 έσκαγαν να την αδειάσουν στην στέρφα γή ν'ανθίσει..
ψηλά στα άγια όρη ασκήτεψα, μονάχος μοναχός μου..
στις λυγαριές και τις καρυές και σ'ολα κείνα τα ζωντανά τα δέντρα..
που τις λιγοστές στιγμές που μου χάρισε ο Δημιουργός, μου έπιασαν κουβέντα..

 μάνα, κοίτα με, σε απογοητεύω..
με τους ανθρώπους δεν κατάφερα ποτέ να ασκητέψω..
πάντα επίθετα μας έσερναν στη λιγοστή ζωή μας..
τρελοί κι αλλαφροίσκιωτοι είμασταν για τους άλλους..

όσο κι αν με επαίδεψα, το απλό δεν μπόρεσα..
να ασκητέψω μ'άλλους..

φωτο απο εδώ

© Ευρύνοος ο τρελός του χωριού

 24-2-2014