Πώς αλλιώς να το έλεγα;

"Ο τόπος μας είναι κλειστός..

Δέν έχουμε ποτάμια, δέν έχουμε πηγάδια, δέν έχουμε πηγές..
μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές.."
λέει ο Σεφέρης..

και εγώ.. πώς να ξεδιψάσω την δίψα μου σκέφτομαι..


πώς να ξεδιψάσω τούτη την δίψα..
για νερό.. για χρώματα.. για ελευθερία..
για γνώση.. για ανθρωπιά.. για Φιλότητα..
για αδελφοσύνη..



πώς αλλιώς να το έλεγα;

ξέρετε οτι σπάνια χρησιμοποιώ άλλων λόγια..

μα τούτη τη φορά, δέν βρήκα καλύτερα..





Γιώργος Σεφέρης

Μυθιστόρημα

Ι’

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ
ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα.
Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγές,
μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ
τὶς προσκυνοῦμε.
Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος μὲ τὴ μοναξιά μας
ἴδιος μὲ τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος μὲ τὰ σώματά μας.
Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε
τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας.
Κι οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα
γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴν ψυχή μας.
Πῶς γεννηθῆκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν
οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια
τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν' ἀνασάνουμε
βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα
σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν
σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πὼς ν' ἀγαπήσουν.

και πώς να αγαπήσεις όταν δέν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου..
συμπληρώνω εγώ..

πώς να μην δακρύσω ακούγοντας αυτά τα λόγια..
βλέπω τα αδέλφια μου..
τον κόσμο..
να σέρνεται στα πόδια ανάξιων μπροστάρηδων..
να έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας..
να μοιάζει πως δέν μπορεί τάχα να αντιδράσει σε αγνώστων βουλές..
να μοιάζει με παράδοση τούτο..

μωρέ..
δέν παραδοθήκαμε στον Τούρκο και στον Γερμανό..
παραδινόμαστε τώρα αμαχητί..
παραδινόμαστε γιατί γίναμε μαλθακοί..
ποιός να πεί σε ποιόν σήμερα "Ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς"

κανείς δέν είναι για κανέναν..
όλοι για έναν..
τον εαυτούλη..




αυτόν τον μικρότατον..

ποιός να βρεί τα πηγάδια της Σκέψης..
τις πηγές της Νόησης..
τα ποτάμια της Γνώσης..
στέρεψαν όλα..

"μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές"
και πού να φτάσουν για όλους;

Πώς αλλιώς να το έλεγα;

"Κράτησα την ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα.. κάτω απ το πλάγιασμα της βροχής"..

λυγμοί και αναφιλητά με πνίγουν για έναν αδιόρατο λόγο..
ο τελευταίος των ανθρώπων..

ποιός ο λόγος να σκέφτομαι άραγε έτσι;

ποιός ο λόγος να αισθάνομαι έτσι;

εγώ ο τελευταίος..

των ανθρώπων..

βραδιάζει..

Καμία σχέση δέν έχει τούτο το θέμα μου με εκλογές και εκλογολογία..
πολύ φτηνά θέματα τούτα να σχοληθεί το μεγαλείο μιάς Σκέψης και μόνο..
μόνο ένα συγνώμη να ζητήσω..
απο τις συνειδήσεις..
που βρίσκονται σε λήθαργο..
το βλέμμα μου είναι βουρκωμένο..
η ψυχή τρέμει σάν φύλλο στη βροχή..
κι όμως, τούτη η βροχή το τρέφει το φύλλο..
έτσι κι εγώ..
τρέφομαι απο το τρέμουλο..
αλλιώς δέν θα ήμουν ζωντανός..

καληνύχτα κόσμε..

storyteller