Ερωτας αληθινός

Ας μιλήσω για τον έρωτα μου..

πράγματι πρίν περίπου 23 χρόνια κοιταχτήκαμε στα μάτια και γέμισα ευτυχία..
μετά απο τόσα χρόνια όμως, άρχισε να με εγκαταλείπει..
βαρέθηκε; κουράστηκε; έπαψε να υπάρχει η να είναι διαθέσιμη; ποιός ξέρει;
αυτός ο έρωτας πάντως ήταν κεραυνοβόλος και όταν συνέβει, ήξερα καλά μέσα μου, πώς θα κρατήσει για πάντα..
ας μην σας κρατώ σε αγωνία..
ο έρωτας έχει όνομα..

λέγεται ΣΤΕΓΕΣ και είναι η εργασία-χόμπυ μου..
η αλήθεια είναι οτι είμαι ακόμη ερωτευμένος μαζί της..
πάντα κοιμόμουν και ξυπνούσα με την σκέψη της..
με φώναζαν να δώ ένα σπίτι για να φτιάξω μία στέγη και την έβλεπα στα μάτια μου τελειοποιημένη και πανέμορφη..

έχω φτιάξει κάποια "επώνυμα" έργα και άλλα λιγότερο επώνυμα..
κάποια απο αυτά είναι άξια μνημοσύνης..
όπως οι ξυλοκατασκευές του MALVAZIA
και όλες οι στέγες του..
θυμάμαι όταν πήγα να δώ το ερειπωμένο αρχοντικό ηλικίας περίπου 80 ετών, με την μισή του στέγη γκρεμισμένη, πληγωμένη απο τον καιρό..
αμέσως ήρθε η εικόνα του..
πανέμορφο κτήριο.. με ψυχή..
όταν δέχτηκα τηλεφώνημα οτι τελικά θα την αναλάβω, άναψαν όλα τα φώτα μου μέσα στο κεφάλι..
σκέφτηκα οτι θα ήταν Τιμή μου να ζωντανέψω την κοιμισμένη αυτήν Αρχόντισσα..
κι έτσι έγινε..
βρίσκεται στην οδό Αγαθημέρου απέναντι απο τα εργοστάσια Παυλίδη στην Πειραιώς..
θυμάμαι μύριζε σοκολάτα όταν δουλεύαμε και γευόμασταν άλλη μιά γεύση Ερωτα..
θυμάμαι ακόμη, που όταν έπαιζε στο ραδιόφωνο η Αλεξάνδρεια, αμέσως όλα σιγούσαν γύρω.. με μία μου κίνηση, όλοι σταματούσαν την οποιαδήποτε δραστηριότητα.. τίποτα δέν ακουγόταν πέρα απο το τραγούδι.. με τα παιδιά που είχα στην δουλειά, είμασταν μία ομάδα.. φίλοι μεταξύ μας, με σχεδόν κανένα μυστικό.. όλα στο φώς.. όλα φιλικά και όμορφα..

δυστυχώς τα τελευταία 2 χρόνια τίποτα δέν θυμίζει εκείνες τις εποχές..
μόνο πόνος και έλλειψη..
μαρασμός είναι η λέξη που ψάχνω..
κι εγώ μαραζώνω μαζί με την κατάσταση..

Πάνο, αν διαβάσεις τούτη την ανάρτηση θα καταλάβεις τι σου έγραψα κάποτε..
μπορεί κάποιος να κλάψει για την χαμένη του αγάπη, έστω κι αν είναι η εργασία του αυτή;
σας λέω, ΝΑΙ..όταν πάνω στην στέγη αισθάνεσαι πάνω απο όλα, και τα βλέπεις όλα διαφορετικά.. ΝΑΙ..
όταν βλέπεις τον κόπο-πάθος σου, να χειροκροτείται -ναί, έγινε και αυτό- όταν εισαι σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Λακωνίας και τα γύρω σπίτια ήταν σε απόσταση αναπνοής και όλοι οι συγχωριανοί έβγαιναν κάθε μέρα στα μπαλκόνια να χαζέψουν τους μαστόρους που ήρθαν απο την ''Αθήνα'' να φτιάξουν ένα επαρχιώτικο σπίτι και σου έλεγαν καλημέρα..
τόσα που μπορώ να πώ για τούτο το πάθος μου δέν έχουν τελειωμό.. μα πρέπει να πάψω..
πρέπει να πάψω να την σκέφτομαι.. φεύγει και με αφήνει.. ίδιες πληγές με τον χαμό ενός προσώπου και ακόμη παραπάνω.. με ανά-θρεψε, με ωρίμασε, με έκανε να μεγαλουργήσω..
να με σέβονται και να με αγαπούν.. να λές στο παιδί σου με σιγουριά οτι αύριο θα μπορείς να του προσφέρεις όσα του πρόσφερες μέχρι χθές..
δεν μοιρολατρώ..
απλά απο-λογούμαι..
κάποια στιγμή θα ζητήσουν οι αρχοντες του τόπου, εφορίες-κυβερνήσεις-ασφαλιστικοί φορείς-καί άλλοι, αυτά που "δικαιούνται" απο τα κέρδη μου..
όταν τους πώ ότι κέρδη δέν υπήρξαν τι θα κάνουν;
κάποιος να απαντήσει παρακαλώ..
τι θα κάνουν;θα απαιτήσουν χρήμα.. χρήμα το οποίο ΔΕΝ ήλθε.. ούτε φέτος, ούτε πέρσι..
αλλά τί τους νοιάζει;
αν και για μένα ποτέ το χρήμα δέν ήταν σκοπός..
σκοπός ήταν να Δημιουργώ..
και να κάνω το χόμπυ μου..

Αφιερωμένο.. στον Ερωτα..

υγ: όλες οι φωτό είναι "καρποί" του Ερωτα..