Ανθρωποκεντρισμός

Ας σας πώ ένα μικρό παραμύθι..

κάποτε υπήρχαν κάτι μικρά, πολύ μικρά πλασματάκια, που ζούσαν μέσα σε ένα μικρό, πολύ μικρό κύτταρο ενός ζώου..
ζώου όμορφου και περήφανου..

βέβαια λόγω μεγέθους, τα πλασματάκια αυτά, πίστευαν οτι είναι μεγάλα χωρίς βέβαια να έχουν ταξιδέψει σε άλλα, πιό απομακρυσμένα κύτταρα..


εκτός απο αυτά τα μικρά πλασματάκια βέβαια, υπήρχαν και άλλα μικρότερα και μεγαλύτερα, όπως κάθε χλωρίδα και πανίδα μικροβιακή..
όμως αυτά τα μικρούλια πλασματάκια νόμιζαν οτι είναι τα μοναδικά στο κύταρο και ασφαλώς και στο υπόλοιπο σώμα του περήφανου αυτού ζώου, αγνοώντας την ύπαρξη του, αφού δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την μικρότητά τους..


απλά αυτά τα μικρά και ασήμαντα νόμιζαν οτι μόνο εκείνα μπορούσαν να μιλούν μεταξύ τους αγνοώντας την επικοινωνία των άλλων ειδών..
δυστυχώς αυτά δυνάστευαν τα υπόλοιπα είδη θεωρώντας τα υποδεέστερα απο εκείνα..
τα έκλειναν παρά την φύση τους, σε κλουβιά και τα έσφαζαν, τα τεμάχιζαν και τα κατέτρωγαν..
χωρίς να σκέφτονται οτι αξίζει μιά καλύτερη ζωή στην υποψήφια τροφή τους και ακόμη περισσότερο, ένας αξιοπρεπέστερος θάνατος..

τα πλασματάκια αυτά λέγονταν άνθρωποι..

Ποτέ δεν κατάλαβαν οτι και τα μυρμήγκια έχουν σκέψη, φιλοσοφία, διδασκάλους και νόμους και κανόνες..
ποτέ δεν τα είχαν ακούσει να μαζεύονται τα βράδυα που οι γηραιότεροι του είδους τους δίδασκαν.. τους δίδασκαν την ιστορία τους, τους μεγάλους πολέμους τους και τις μυθολογίες..



Ποτέ δεν είχαν ακούσει τις μέλισσες που συζητούσαν και οργάνωναν την κοινωνία τους που είναι βασισμένη πάνω σε ισχυρή ιεραρχία.. σε νόμους-ρόλους συγκεκριμένους και απαράβατους..



Ποτέ δεν είχαν ακούσει τα Δένδρα να μιλάνε και να διηγούνται μεταξύ τους τον πόνο που τους προκάλεσαν οι άνθρωποι..
την αγωνία για την Γή που τα θρέφει και τα διατηρεί..

Κι όμως..

κάποιος τα άκουσε όλα αυτά..
κάποιος αρκετά τρελός για να σας τα μεταφέρει..
κάποιος που έκλαψε αγκαλιά με ένα Δένδρο κάποτε..
κάποιος που πονάει για την πορεία του είδους του.. και αναρωτιέται αν ανήκει στο ίδιο είδος..

θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες σελίδες με ιστορίες άλλων ειδών..
ειδών με συνείδηση, με λόγο και με σκέψη..

αλλά αναρωτιέμαι.. ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ???

Το κύτταρο αυτού του ζώου που εμείς κατοικούμε είναι η Γή μας..



κάποτε ίσως να ζούσαμε σε άλλο κύτταρο που αφού το καταστρέψαμε (όπως προσπαθούμε και σε αυτό), ήρθαμε σε τούτο εδώ..
χωρίς να αντιλαμβανόμαστε οτι το σώμα ολόκληρο μπορεί να κινείται, να διαβάζει, να παίζει, να ερωτεύεται..
ίσως τούτη την στιγμή να διαβάζει κι εκείνο ένα blog σαν και τούτο και να σκέφτεται την μικρότητά του..
ποιός ξέρει..




σκεφτείτε οτι το κάθε κύτταρο (πλανήτης) περιβάλλεται απο κενό, σε συσχετισμό με το απέραντο κενό του διαστήματος.. και ας δούμε τον κάθε πλανήτη ως ένα ακόμη κύτταρο του μεγάλου για τα δικά μας μέτρα, αυτού ζώντος οργανισμού..
σκεφτείτε ακόμη αυτό που μας λένε οι επιστήμονες..
οτι το σύμπαν διαστέλλεται..
μήπως το σύμπαν (οργανισμός-οντότητα) είναι νεαράς ηλικίας και ασφαλώς απομακρύνονται τα κύτταρα(πλανήτες) μεταξύ τους μεγαλώνοντας?

άλλη μιά τρελή ιστορία απο τον τρελό του χωριού που φωνάζει πάνω στον βράχο μοναχός του..

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ???