ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ
............
αυτή είναι η κάρτα μου για στέγη, ντουλάπα, κουζίνα..

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

Νοσταλγία..

Πάνε λίγα χρόνια που ήμουν παιδί. (Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα).
Από τότε, χάθηκαν πολλά.
Φύγαμε από την Αθήνα, όταν ήμουν 13 ετών.
Πήγαμε να κατοικήσουμε έξω από ένα χωριό το 1979, σε μια περιοχή που δεν υπήρχε άσφαλτος, δεν υπήρχε ρεύμα, ούτε τηλέφωνο.
Ήταν μια όμορφη κοιλάδα που σύνορο τα μάτια μου, είχαν τα βουνά ολόγυρα.
Πήγαινα στο σχολείο τον χειμώνα με την λάσπη ίσα με το γόνατο.
Αργότερα πήγαινα στην δουλειά πάλι με τις ίδιες συνθήκες.
Το αυτοκίνητο δεν περνούσε έτσι κι αλλιώς, εκτός αν είχες τρακτέρ.
Κάποιες φορές έριχνε χιόνι και στο δρόμο παίζαμε με την αδερφή μου χιονοπόλεμο μέχρι να πάμε και όταν γυρνούσαμε από την δουλειά.
Μετά, χωνόμασταν στην μασίνα  (σόμπα ξύλου που μαγειρεύει) και μοσχομύριζαν τα φαγητά της μάνας.
Τα καλοκαίρια, κοιμόμασταν έξω στην βεράντα, κοιτώντας το ταξίδι της σελήνης και των νεφών!
Ακούγοντας τον γκιώνη, την κουκουβάγια, ενίοτε την αλεπού να φωνάζει σαν παιδί.
Τις μέρες μου σαν παιδί, θυμάμαι να τις περνώ περπατώντας στο δάσος καθημερινά.
Έφτιαχνα ανάμεσα σε θάμνους, καταφύγιο.
Παραμέριζα τα κλαδιά και έκανα άνοιγμα ώστε να παίρνει το σχήμα μιας φωλιάς.
Έτσι, όταν ερχόντουσαν τα ξαδέρφια μου από τας Αθήνας, αμέσως τους έλεγα, "πάμε για εξερεύνηση"?
Είχα ονομάσει τα μονοπάτια θυμάμαι, "καλής ελπίδας", "παράξενων φαινομένων", "ησυχίας", "γαλήνης", "ηρεμίας" κλπ.
Όλα αυτά σε ηλικία 13 ετών.
Κάπου μέσα μου λυπόμουν για όσα θαυμάσια έχαναν τα ξαδέρφια στην πόλη.
Ο κόσμος από τότε άλλαξε, όμως η νοσταλγία για εκείνη την ζωή που έχασα, δεν έπαψε λεπτό.
Νοσταλγία, όμορφη λέξη.
Νόστος = νοστιμιά
Άλγος = πόνος
Ο πόνος για κείνο το γλυκό παρελθόν...
Ίσως γι αυτό να βγήκα έτσι ζαβό... η μήπως όχι?
Καλημέρα σας!
 

Ευρύνοος, ο τρελός του χωριού. 

6 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Νόμιζα πως.... οι Τρελοί δε μεγαλώνουν ποτέ!

Ευρύνοος είπε...

~reflection~

Τα χρόνια περνούν και δεν αγγίζουν την ψυχή, που πάντα παιδί παραμένει..
Το σώμα, προσωρινό ρούχο που περνάει η μόδα του κάποτε..
Κείνα που έλεγα και σκεφτόμουν και έπραττα με τη παιδική ψυχή μου, τα ίδια ακόμα σκέφτομαι, εκφράζω και προσπαθώ να πράττω..

Κάτι τέτοια γράφω στο Facebook που έχω αποσυρθεί εδώ και αρκετό καιρό..
Χάθηκες...

Καλημέρα σου!

Άιναφετς είπε...

Σε πεθύμησα Τάσο!
Δεν έχω fb και παραμένω στο λεγόμενο blogging, ανελλιπώς 9 χρόνια!
Αγαπώ τις παιδικές ψυχές κάθε ηλικίας και χαίρομαι να επικοινωνώ μαζί τους!
"Όμοιος ομοίω αεί πελάζει", είπε και ο Πλάτωνας!
Τα ΑΦιλιά καρδιάς μου!

skouliki είπε...

Τυχερός όποιος έζησε τέτοια παιδικά χρόνια..... καλο ειναι να τα αναζητούμε!

Ευρύνοος είπε...

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δδεν μου έρχονται ειδοποιήσεις για σχόλια που γράφετε.
Εντελώς συμπτωματικά, μπήκα σστο μπλογκ μου και βλέπω ότι υπάρχουν σχόλια.
Συγχωρείστε μου την αγένεια, αλλά δεν έχω ολόκληρη την ευθύνη.

Ευχαριστώ που με θυμάστε, δεν σας ξεχνώ!

Καλό βράδυ σας!

fotini είπε...

Καλησπερα συνάδελφε στην τρέλα, παλιέ μου φίλε
επέστρεψα και ψάχνω .. ποιοι απέμειναν από εμάς τους παλιούς
χαίρομαι που σε βρήκα
καλό σου βράδυ και .. όνειρα τρελά!

Blog Widget by LinkWithin