Συνάντηση των Αγγέλων στην Μακρινίτσα..

Ξεκίνησα κρυφά να ταξιδεύω..

δέν ήθελα με τίποτα να χάσω εκείνο το βλέμμα και το χαμόγελο που γνώριζα μέσα μου οτι θα εισπράξω..


ο δρόμος ατέλειωτος..

κανόνια που δέν έκαναν ζημιά μα έδιναν Ζωή υδροβολούσαν τα χωράφια


που δεχόντουσαν τον κάματο του αγρότη..



τα σύννεφα σχημάτιζαν περίεργα σχήματα..
κι άλλα ήταν σαν να τα είχαν απλώσει στο σκοινί της ουράνιας μπουγάδας..


Π-ύλες απο το πουθενά, με ταξίδευαν συντομότερα στον προορισμό μου..


κι ένα μοναχικό Κ-άστρο με κοιτούσε συνεχώς σαν να επιβεβαίωνε οτι είμαι στον σωστό Δρόμο..
μα, ναί!
ΕΙΜΑΙ στον σωστό Δρόμο!!



επιτέλους, φτάσαμε..

η θέα κόβει την ανάσα..
το όρος των Κενταύρων με ξαναδέχτηκε στην αγκαλιά του μετά απο 5 χρόνια και πάλι..

μα τούτη την φορά ήμουν με το πραγματικό ταίρι μου..

αγνάντεψε και χάθηκε κάπου σε κείνες τις σπηλιές..


σαν εκείνη την μοναχική καμινάδα που σβυστή στέκει να αγναντεύει την θάλασσα..

μα τι γίνεται;

φωνές ακούω σαν τραγούδια..
απο κάπου εκεί έρχονται θαρρώ!

αμ, εδώ έχετε την φωλιά σας πουλάκια μου..

και μετά..
η έκπληξη!!

κάτω απο τα πλατάνια, τα αδέλφια μου!!

αγκαλιές, συναισθήματα, επανασύνδεση Ψυχών που τόσο καιρό μιλούσαν με λόγια, μίλησαν με πράξεις και αγκαλιές!!


ήταν εκεί..

Φώτης
Γοργόνα
Δημήτρης (delta)
ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Καλυψώ
Ianis
μαμούφι
Κώστας
το μολύβι
Nath
epicuros
Βίκυ (Τοξότισσα)
Νίκος
Βάγια
Αλέξανδρος
ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ (και μου ήπιε όλη την Τεντούρα) χαχα
Γιάννης Βλάχος
issallos
melissalli

κι εγώ με την Σαββίνα..

συμποσιαστήκαμε και συνφάγαμε και συζητήσαμε, όπως αρμόζει σε φιλοσοφικές συναντήσεις..
όλα ΣΥΝ..

την επόμενη μέρα, κεραστήκαμε καφεδάκι απο την φιλόξενη κυρία Λίτσα απο την Μακρινίτσα με την μεσολάβηση του Βαγγέλη (Επίκουρος), καθώς κι ένα βιβλίο που μου χάρισε και θα τον θυμάμαι γι αυτό αλλά όχι μόνο γι αυτό..

μετά, κάτω απο τα πλατάνια,

χόρτασα με φρέσκο ψωμί και τυράκι..

θυμάστε σε παλιότερη ανάρτηση που έλεγα για την διαφορετικότητα της γεύσης ανάλογα τον τόπο;
άλλη μιά επιβεβαίωση..!

μα οι ώρες πέρασαν και ήρθε η ώρα του αποχωρισμού..
σηκωθήκαμε, χαιρετηθήκαμε μα κανείς δέν τολμούσε να φύγει..
κάτι σαν να μας κρατούσε δεμένους..
η Αγάπη ήταν!

κι ο Πλάτανος απο πάνω με έκανε να βουρκώσω, όπως και τώρα που γράφω τούτες τις γραμμές..
μου έδωσε το χέρι του σαν αποχαιρετισμό..


γειά σου Αδελφέ μου Πλάτανε, θα ξανάρθω να σε βρώ..

παίρνω τις μνήμες

και κάνω μιά ευχή..



ένα δάκρυ κυλάει..

θα ξαναβρεθούμε..