Πνίξιμο..

Πέρασε καιρός απο τότε που όλα τα μάζευε μέσα του..

κάποτε, όλα κατάφερνε να τα βγάζει..

μα κάθε μέρα, τελευταία μάζευε μάζευε..

κόντευε να σκάσει..
βρισκόταν σε αδιέξοδο..
όλα όσα είχαν μαζευτεί του έκοβαν την ανάσα..
τον έπνιγαν..

όπου κι αν συζητούσε το πρόβλημα αυτό, πάντα με τρόπο, κανείς δεν μπορούσε να τον καταλάβει..
πώς άλλωστε να μιλήσεις για αυτά όλα που σε πνίγουν..

που σου γίνονται κόμπος μέχρι τον λαιμό..

μα, να..
κάποιο πρωινό, σάν ψέμματα του φαινόταν..
ήρθε η στιγμή..
εκείνη η μεγάλη στιγμή..

και κατάφερε όλα να τα βγάλει απο μέσα του..
όλα όσα τον βάραιναν και τον έπνιγαν..

σε μιά στιγμή που του χαρίστηκε..








































επιτέλους η δυσκοιλιότητα τον είχε εγκαταλείψει..
και μην μου πείτε οτι το περιμένατε κι αυτό γιατί θα πέσω σε κατάθλιψη..

υγ: τώρα με συγχωρείτε διότι έχω ένα ραντεβού..
μόλις έφτασε ένα μεγάλο λευκό αμάξι με ένα γυάλινο φώς επάνω του και μου είπαν οτι έχουν ένα ρούχο για μένα να παραδώσουν..
λευκό κι εκείνο με μακριά μανίκια που δένουν πίσω..
καλό ακούγεται..