Μένω..

θαμένος ως την μέση και κοιτώντας γύρω..

δύο ήλιοι στον ουρανό μου κι εγώ τυλιγμένος μέσα σε ένα σύννεφο..

τα αμπέλια γύρω μου δένουν τους καρπούς τους και οι τρυγητάδες χαμογελούν κάτω απ'το ψημένο στον ήλιο δέρμα τους..
μιά παπαρούνα κατακόκκινη σαν το αίμα μου που έτρεξε πάλι απο την ανοικτή πληγή μου..
και η σκέψη μου σαν σπουργίτι τρέχει εδώ κι εκεί κυνηγημένη απο άλλες μεγαλύτερες σκέψεις που χρόνια τρώνε τις φρέσκες που δέν πρόλαβαν να ενηλικιωθούν..

σε εμβρυακή στάση κουρνιασμένη εντός μου παραμένει η προσδοκία, γι αυτά που δέν έζησα και για τα άλλα που δέν έζησαν εκείνοι που περίμεναν στην ουρά να ζήσουν μαζί μου..
αυτή η ουρά..
πάντα κάποιος περιμένει, σε ένα σταθμό, σε ένα λιμάνι, σε ένα νησί..
πάντα μου άρεσαν οι σταθμοί..
κάποια μαγεία μου προκαλούσαν, μίας αναμονής παράξενης..
κάτι να συμβεί να διαταράξει την χειρότερη σιωπή..
εκείνη την σιωπή που μοιάζει με Θάνατο..

το άρωμα πλανιέται γύρω..
απο πού έρχεται άραγε;
πάλι ονειρεύομαι νομίζω..
λές να είναι πραγματικότητα;
κάποιος φώναξε στο βάθος.. είναι κανείς εδώ;
μπά, δέν θα ήταν για μένα.. εμένα δεν με φωνάζει κανείς..
χαχα.. ονειρέψου ξύπνιος και τραγουδιστά έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι..

μα τι έλεγα;
α, για τους σταθμούς.. ναι..
πάντα μου άρεσαν.. κι αν δέν συνέβαινε τίποτα που να διαταράξει την Σιωπή, τουλάχιστον ονειρεύεσαι Ταξίδι.. κάτι είναι κι αυτό..

μάλλον η ζέστη με κάνει να παραμιλάω..
η μήπως ήρθε η ώρα να πετάξω;
χμ..

οι δυό ήλιοι στον ουρανό κρύβονται πίσω απο τα σύννεφά μου..
περιορισμένη η δυνατότητα μου να πετάξω τούτη την στιγμή..
-πότε θα πετάξω; πότε θα πετάξω;
-όταν μεγαλώσεις αρκετά..
-μα είμαι αρκετά μεγάλος, απαντώ..
-τότε, πρέπει να ξαναβάλεις τα φτερά σου.. πού τα ξ-έχασες;

-έλα ντε...

πού τα ξ-έχασα;

storyteller