Σε ψάχνω, ξανά..

Ξεκίνησα για την Επίδ-αυρο και το Ναύ-πλιο
για να σε βρώ..

Μα, νά..
ήξερα οτι θα με περίμενε το άλογο μου..

κι αφού το τάισα στο στόμα..

ξεκινήσαμε παρέα..
μα διψάσαμε..

ευτυχώς μας δρόσισε τούτη η κρήνη..

κι αφού διάβασα όλα τα σημάδια

που μονάχα οι Μύστες,
γνωρίζουν..

άκουσα τον ήχο κρυστάλλινο να σκορπιέται παντού..

το μουρμουρητό των άρρητων λόγων απο τους θεραπευτές
μπροστά στα έδρανα που κάθονταν οι ασθενείς
..αφού πρώτα βεβαίως είχαν κοιμηθεί στην θόλο

όμως περνάει η ώρα
και φτάσαμε στο Ναύ-πλιο..

στα πολύχρωμα νερά
που σχημάτιζαν αψίδες..

άλλοτε σκοτεινές

άλλοτε φωτεινές..

και άλλοτε καταράκτες χρωματισμένους
στο χρώμα του έρωτα..

πως περνάει η ώρα..
σαν νερό..

φτάσαμε στο Κάστρο..

κι εγώ ακόμη να σε ψάχνω στα σοκάκια του..

κουρασμένος..
κάθησα να ξαποστάσω..

και έτσι καθώς απλώθηκα και κοίταξα ψηλά..

ανάμεσα στις φυλλωσιές..

Σε βρήκα..