Πάρε-δώσε (storyteller)

-Δώσε μου μία υπόσχεση..

-πάρε μία πίκρα..

-δώσε μία χαρά..

-δώσε ένα χαμόγελο..

-πάρε ευτυχία..

-δώσε μιά αγκαλιά..

-δώσε μου έρωτα..

-δώσε μου μιά αλήθεια..

-σου δίνω λίγες στιγμές..

-τις ανταλλάσω με πολλές αναμνήσεις..

-δώσε μου ότι έχεις μέσα στο δισάκι σου..

-χμ, δέν απέμεινε τίποτα πιά..
μονάχα κάτι..

-τι; δώστο μου..

-μα είναι μονάκριβο..

-έλα, το θέλω..

-μα τα έδωσα όλα..

-έλα και θα σου δώσω πολλά..

-πολλά, κι εγώ μονάχα ένα;

-μα το θέλω.. είπες είναι μονάκριβο..

-αν μου το πάρεις μετά δεν θα μου μένει τίποτε άλλο όμως..

-έλα.. σε παρακαλώ..

-χμ, όταν παρακαλάς δέν μπορώ να πώ όχι.. ποτέ..

-μα, έλα, θα μου το δώσεις;

-πάρτο..

-μα τί είναι;

-κάτι που όταν το έχεις φοβάσαι να το δώσεις.. μα όταν στο δίνουν δεν ξέρεις τι να το κάνεις..

-και πώς το λένε;





























-ΑΓΑΠΗ..

storyteller

Ο φλεγόμενος ποδηλάτης

Απαγγελία
Λίνος Ιωαννίδης
πληροφορίες λένε οτι το έγραψε ο ίδιος..

Ο φλεγόμενος ποδηλάτης περνά κάθε απόγευμα
Περιστρέφει έναν ήλιο στον ένα τροχόΣτον άλλο ένα μήλο

Χαμογελά στα παιδιά
στις κυρίες χαρίζει ένα μαύρο λουλούδι
ένα φιλί στην παλάμη να μην τον ξεχνούν
κι ύστερα φεύγει

Τα παιδιά δεν τον βλέπουν
Μα οι κυρίες παλεύουν πια θα τον σβήσει

Η αγκαλιά τους ο δρόμος
Νερό και φωτιά που κυλάει στα χωράφια

Φυτρώνουν στον ήλιο πλατάνια ζεστά
κυπαρίσσια οριζόντια
κοιμητήρια μικρά
να κοιμούνται οι πόθοι

Τα μεγάλα ταξίδια

Κι ο φλεγόμενος ποδηλάτης που περνά κάθε απόγευμα





λίγες γραμμές
άπειρο περι-εχόμενο..

ΜΠΑΜ!!!

Dreamer

δημιουργός..

Τρελός

εμπνευστής..

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ


ΣΕ ΚΑΝΑ ΔΥΩΡΟ


ΕΔΩ!!!

Προσγείωση.. απογείωση..

Ξεκαρφώνω τα φτερά απ'την πλάτη..
ώρα για προσγείωση..
σάν τον Ικαρο κάηκαν τα φτερά στο ψηλό πέταγμα κοντά στον Ηλιο..

και μου τό λεγε ο Δαίδαλος.. δέν τον άκουγα..

θα παραμείνω στα σύννεφα..

στο σπίτι μου, εκεί ψηλά..

πάντα στην απομόνωσή μου.. όπως παλιά..

"στο σπίτι πάνω στο βουνό"..

κάθε που δοκίμασα το πέταγμα κάποιος προσπάθησε να με ρίξει..

όμως.. όμως.. ξαναδοκιμάζω..
όσες φορές κι αν πέσω..
πάντα θα δοκιμάζω.. κάποτε θα μάθω..
να πετάω χωρίς να με ρίχνει κανείς..

storyteller

Θέλησα

να φυτέψω ένα τριαντάφυλλο στον Ηλιο..να πιώ νερό απο μία πηγή στην Αφροδίτη..να ξαπλώσω πάνω στους δακτύλιους του Κρόνου και να ονειρευτώ..να πετάξω στους ανέμους του Ποσειδώνα..να ιδρώσω στην κάψα του Ερμή που φέρνει τα νέα και που όμως ποτέ δεν έφτασαν σε μένα..να πιώ ρόφημα με τους γειτόνους μου στον Αρη φορώντας τα χειμερινά μου..να διαμαρτυρηθώ στον αρχηγό τον Δία για όσα με κάνει να περνάω..να ξαποστάσω στα βράχια του Ουρανού..
μα να σου καρφώσω στα μαλλιά το φεγγάρι να φωτίζεις τον δρόμο μου..
κι όταν επιστρέψουμε στην Γή, να σε κλείσω στην αγκαλιά μου, πάνω στους ωκεανούς

της χαράς..
storyteller

Ηρθε

η ώρα..

για περισυλλογή..
για αλλαγές..

για "λογαριασμό"..
κάθε τι που κάνουμε έχει ένα τίμημα..

κάθε τι μεταλλάσεται σε κάτι άλλο, η μήπως όχι;πρίν απο 6 μήνες ακριβώς, ξεκίνησα τον γραπτό μου λόγο σε αυτό το ιστολόγιο..
απο τότε έχω ένα συγκεκριμένο Δρόμο στον τρόπο έκφρασης μου και στην αισθητική μου..

όταν ξεκίνησα να γράφω στα πίξελ που διαβάζετε (αφού χαρτί δέν έχουμε διαθέσιμο), όλο τούτο το διάστημα, έπρεπε να έχω επιλέξει ένα κάδρο για το ιστολόγιο αυτό..

κάνοντας λοιπόν την αναζήτηση στην βάση δεδομένων του φίλτατου google, εμφανίστηκε ο "τρελός" μπροστά μου..
δεδομένου του ζητούμενου ονόματος της αναζήτησης "the fool"..
Οταν είδα την εικόνα αυτή, έμεινα άναυδος να την χαζεύω, να την παρατηρώ και να βλέπω ξεκάθαρα σιγά σιγά τα πάντα μέσα της..
κάποιοι απο σάς ίσως έχουν δεί τα παρακάτω σε μία απο τις πρώτες μου αναρτήσεις..

περιγράφω ακριβώς ότι μου "γέννησε" η θέαση της..

το περιβάλλον είναι αυτό που μας επηρεάζει σε αυτό που θα γίνουμε..
οι μαύρες κουρτίνες θυμίζουν την απομόνωση, όπως απομονωμένες είναι οι σκέψεις στο κεφάλι..
το βλέμμα στο κενό, είναι ενός τρελού, που βυθισμένος στις σκέψεις του, δεν τον αγγίζει τίποτα και κανένας..
όσοι και όποιοι να υπ-άρχουν δίπλα του και γύρω του, ζεί στον δικό του κόσμο, στην δική του πραγματικότητα..
οι σκέψεις, δημιουργούνται λόγω της τριβής, σαν σπινθήρες στους νευρώνες του εγκεφάλου, και φωτίζουν σαν ένα απειροελάχιστο φώς κεριού, που σιγά σιγά, σχηματοποιούνται και θεριεύουν και γίνονται τεράστια λάμψη..
τα κουδούνια στο κεφάλι του τρελού, θυμίζουν τις σκέψεις που «θορυβούν» και είναι πάντα εκεί να του θυμίζουν την ύπαρξή τους..
όπως και να κάνουν έντονη την παρουσία του στο χώρο..
γιατί, αυτός, όπως και οι σκέψεις του, είναι ανατρεπτικός, μοναδικός και ιδιαίτερος..
ο κόσμος, δείχνει να τον αγνοεί, αλλά εκείνος του έχει γυρίσει την πλάτη..
κι όμως, όλοι τον αποζητούν, να τους διασκεδάσει, ή να τους «ψυχ-αγωγή-σει». Άλλωστε, πάντα τούτο τον κόσμο, κάποιοι τρελοί τον πηγαίνουν μπροστά..
Κάποτε κάποιος φώναξε και τάραξε μέσα στην παγκόσμια ησυχία..

"ΕΥΡΗΚΑ"

απο την ανάρτηση αυτή..

τα όσα περιέγραψα ήταν όλα στο μυαλό μου, μέχρι που τα είδα πάνω στην εικόνα-πίνακα αυτή..
και ήταν για μένα μεγάλη στιγμή να ανακαλύψω τα πάντα μέσα σε ένα πίνακα..
μετά απο 6 μήνες λοιπόν, αποφάσισα να γίνει "κομμάτι" αναπόσπαστο του εαυτού μου..
η ιδέα υπήρχε για χρόνια στο μυαλό και ήρθε η ώρα για την υλο-ποίηση..

τμήμα του πίνακα θα κοσμεί το χέρι μου προσεχώς και τα αποτελέσματα αυτού, θα τα μοιραστούμε εδώ, στο ιστολόγιο το δικό μου και μίας καλής φίλης που θα το δημιουργήσει.. την Κυριακή..

θα μου πείτε, είσαι πολυλογάς..

θα μπορούσες να μας πείς οτι απλά θα κάνεις tattoo

μα όλα γίνονται για κάποιο λόγο που δέν φαίνεται με την πρώτη ματιά..

ο λόγος είναι πως δέν είχα ποτέ εμπιστοσύνη σε κάποιον να χειριστεί την συγκεκριμένη μου επιθυμία..

τώρα έχω..

Σε ψάχνω, ξανά..

Ξεκίνησα για την Επίδ-αυρο και το Ναύ-πλιο
για να σε βρώ..

Μα, νά..
ήξερα οτι θα με περίμενε το άλογο μου..

κι αφού το τάισα στο στόμα..

ξεκινήσαμε παρέα..
μα διψάσαμε..

ευτυχώς μας δρόσισε τούτη η κρήνη..

κι αφού διάβασα όλα τα σημάδια

που μονάχα οι Μύστες,
γνωρίζουν..

άκουσα τον ήχο κρυστάλλινο να σκορπιέται παντού..

το μουρμουρητό των άρρητων λόγων απο τους θεραπευτές
μπροστά στα έδρανα που κάθονταν οι ασθενείς
..αφού πρώτα βεβαίως είχαν κοιμηθεί στην θόλο

όμως περνάει η ώρα
και φτάσαμε στο Ναύ-πλιο..

στα πολύχρωμα νερά
που σχημάτιζαν αψίδες..

άλλοτε σκοτεινές

άλλοτε φωτεινές..

και άλλοτε καταράκτες χρωματισμένους
στο χρώμα του έρωτα..

πως περνάει η ώρα..
σαν νερό..

φτάσαμε στο Κάστρο..

κι εγώ ακόμη να σε ψάχνω στα σοκάκια του..

κουρασμένος..
κάθησα να ξαποστάσω..

και έτσι καθώς απλώθηκα και κοίταξα ψηλά..

ανάμεσα στις φυλλωσιές..

Σε βρήκα..

Ερωτας αληθινός

Ας μιλήσω για τον έρωτα μου..

πράγματι πρίν περίπου 23 χρόνια κοιταχτήκαμε στα μάτια και γέμισα ευτυχία..
μετά απο τόσα χρόνια όμως, άρχισε να με εγκαταλείπει..
βαρέθηκε; κουράστηκε; έπαψε να υπάρχει η να είναι διαθέσιμη; ποιός ξέρει;
αυτός ο έρωτας πάντως ήταν κεραυνοβόλος και όταν συνέβει, ήξερα καλά μέσα μου, πώς θα κρατήσει για πάντα..
ας μην σας κρατώ σε αγωνία..
ο έρωτας έχει όνομα..

λέγεται ΣΤΕΓΕΣ και είναι η εργασία-χόμπυ μου..
η αλήθεια είναι οτι είμαι ακόμη ερωτευμένος μαζί της..
πάντα κοιμόμουν και ξυπνούσα με την σκέψη της..
με φώναζαν να δώ ένα σπίτι για να φτιάξω μία στέγη και την έβλεπα στα μάτια μου τελειοποιημένη και πανέμορφη..

έχω φτιάξει κάποια "επώνυμα" έργα και άλλα λιγότερο επώνυμα..
κάποια απο αυτά είναι άξια μνημοσύνης..
όπως οι ξυλοκατασκευές του MALVAZIA
και όλες οι στέγες του..
θυμάμαι όταν πήγα να δώ το ερειπωμένο αρχοντικό ηλικίας περίπου 80 ετών, με την μισή του στέγη γκρεμισμένη, πληγωμένη απο τον καιρό..
αμέσως ήρθε η εικόνα του..
πανέμορφο κτήριο.. με ψυχή..
όταν δέχτηκα τηλεφώνημα οτι τελικά θα την αναλάβω, άναψαν όλα τα φώτα μου μέσα στο κεφάλι..
σκέφτηκα οτι θα ήταν Τιμή μου να ζωντανέψω την κοιμισμένη αυτήν Αρχόντισσα..
κι έτσι έγινε..
βρίσκεται στην οδό Αγαθημέρου απέναντι απο τα εργοστάσια Παυλίδη στην Πειραιώς..
θυμάμαι μύριζε σοκολάτα όταν δουλεύαμε και γευόμασταν άλλη μιά γεύση Ερωτα..
θυμάμαι ακόμη, που όταν έπαιζε στο ραδιόφωνο η Αλεξάνδρεια, αμέσως όλα σιγούσαν γύρω.. με μία μου κίνηση, όλοι σταματούσαν την οποιαδήποτε δραστηριότητα.. τίποτα δέν ακουγόταν πέρα απο το τραγούδι.. με τα παιδιά που είχα στην δουλειά, είμασταν μία ομάδα.. φίλοι μεταξύ μας, με σχεδόν κανένα μυστικό.. όλα στο φώς.. όλα φιλικά και όμορφα..

δυστυχώς τα τελευταία 2 χρόνια τίποτα δέν θυμίζει εκείνες τις εποχές..
μόνο πόνος και έλλειψη..
μαρασμός είναι η λέξη που ψάχνω..
κι εγώ μαραζώνω μαζί με την κατάσταση..

Πάνο, αν διαβάσεις τούτη την ανάρτηση θα καταλάβεις τι σου έγραψα κάποτε..
μπορεί κάποιος να κλάψει για την χαμένη του αγάπη, έστω κι αν είναι η εργασία του αυτή;
σας λέω, ΝΑΙ..όταν πάνω στην στέγη αισθάνεσαι πάνω απο όλα, και τα βλέπεις όλα διαφορετικά.. ΝΑΙ..
όταν βλέπεις τον κόπο-πάθος σου, να χειροκροτείται -ναί, έγινε και αυτό- όταν εισαι σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Λακωνίας και τα γύρω σπίτια ήταν σε απόσταση αναπνοής και όλοι οι συγχωριανοί έβγαιναν κάθε μέρα στα μπαλκόνια να χαζέψουν τους μαστόρους που ήρθαν απο την ''Αθήνα'' να φτιάξουν ένα επαρχιώτικο σπίτι και σου έλεγαν καλημέρα..
τόσα που μπορώ να πώ για τούτο το πάθος μου δέν έχουν τελειωμό.. μα πρέπει να πάψω..
πρέπει να πάψω να την σκέφτομαι.. φεύγει και με αφήνει.. ίδιες πληγές με τον χαμό ενός προσώπου και ακόμη παραπάνω.. με ανά-θρεψε, με ωρίμασε, με έκανε να μεγαλουργήσω..
να με σέβονται και να με αγαπούν.. να λές στο παιδί σου με σιγουριά οτι αύριο θα μπορείς να του προσφέρεις όσα του πρόσφερες μέχρι χθές..
δεν μοιρολατρώ..
απλά απο-λογούμαι..
κάποια στιγμή θα ζητήσουν οι αρχοντες του τόπου, εφορίες-κυβερνήσεις-ασφαλιστικοί φορείς-καί άλλοι, αυτά που "δικαιούνται" απο τα κέρδη μου..
όταν τους πώ ότι κέρδη δέν υπήρξαν τι θα κάνουν;
κάποιος να απαντήσει παρακαλώ..
τι θα κάνουν;θα απαιτήσουν χρήμα.. χρήμα το οποίο ΔΕΝ ήλθε.. ούτε φέτος, ούτε πέρσι..
αλλά τί τους νοιάζει;
αν και για μένα ποτέ το χρήμα δέν ήταν σκοπός..
σκοπός ήταν να Δημιουργώ..
και να κάνω το χόμπυ μου..

Αφιερωμένο.. στον Ερωτα..

υγ: όλες οι φωτό είναι "καρποί" του Ερωτα..

Το μυστικό της σταγόνας..

Οι σταγόνες..

κρύβουν

την

ουσία

και

είναι

τόσο

περιεκτικές

σάν knorr της φύσης..

αλλά και οι "άλλες" σταγόνες περι-έχουν σταλάγματα ψυχής..

αυτό ήταν το μυστικό της σταγόνας..