Ονειρο.. (storyteller)

Τρείς μέρες και τρείς νύχτες καβάλα στο άλογο..
για να φτάσω στην κορφή του λόφου..

στο Κάστρο..

ποιός είπε οτι δέν υπάρχουν κάστρα σήμερα;




















ξεπεζεύω τ'άλογο και μπαίνω..














εμπρός μου περίτεχνα καθίσματα ασφαλώς φτιαγμένα απο Αραβες σκλάβους που κατέχουν την Τέχνη του ξύλου..





τριγύρω ερημιά..

πού είναι άραγε όλοι;

τραβάω το σπαθί μου απ'το θηκάρι και η ησυχία διακόπτεται απο το σύρσιμο του σπαθιού που τραβιέται απο την θήκη..

προχωρώ σιωπηλά..

και νά!






η βαριά πόρτα άνοιξε με ένα μου χτύπημα..









βλέπω..






















τα όπλα του Αρχοντα..







μα γιά στάσου..

μα την αλήθεια δεν μπορεί να συμβαίνει..

ω, ναι..

δυό φρουροί..

ο ένας να φυλάει τον καθρέφτη της Αρχόντισσας..
ακριβώς πλάι στην σκάλα..


ο άλλος φυλούσε τα ιδιαίτερα δωμάτια του ζευγαριού..
αντίκρυ στον άλλο, μη επιτρέποντας την προσπέλαση στην σκάλα που οδηγούσε στα σαλόνια των Αρχόντων..



μα είμαι δυνατός, μπορώ να αντιμετωπίσω δεκάδες απο δαύτους..
μετά απο σύντομη μάχη και κάποιες πληγές στο κορμί μου καταφέρνω να τους ρίξω κάτω πληγωμένους..
ίσως να είναι νεκροί, δεν ξέρω..
πάντως τίποτα δεν θα με σταματούσε τούτο το βράδυ..

ανασαίνοντας βαριά απο την προσπάθεια καταφέρνω και φτάνω στο τέλος της σκάλας..

βλέπω..
τα σαλόνια που δέχονταν τους ευγενείς καλεσμένους..
έπρεπε να γίνουν δικά μου όλα τούτα..



κανείς πλέον δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο..
αγρίμι σκέτο ήμουν..
όλα τέλειωσαν..

το Κάστρο έπεσε.. στα χέρια μου..
βγαίνω..


στα μπαλκόνια..
και στους κήπους με τον φοίνικα στη μέση..


χαζεύω τα φώτα που χτυπούσαν στην θάλασσα..


χμ..
σκέφτομαι..

όλα τώρα είναι δικά μου..
όσο φτάνει το μάτι..

μα κουράστηκα..
ας ξαπλώσω στην κάμαρα.. τώρα είναι δική μου..





"Στο κάστρο το παλιό"..




storyteller